Fiyonk

     Ah bizim miniğimiz, ah kara kuzumuz...Neden gitti halen bilemiyoruz. Kızım bizi suçluyor...Oysa hiç yapmazdı. Yaz günü olunca, biryerlere giderken balkonu açıyorduk Fiyonk'a, yemeğini, suyunu ve kumunu, hatta yatağını hazırlıyorduk yanına güzelce.

     Geldiğimizde kucağımıza atlıyordu, okşayıp seviyorduk bolca, sonra kuyruğunu sallayıp geziniyordu evde. Yine öyle yaptık geçtiğimiz hafta sonu. Sabah kahvaltıya gitmiştik. Geldiğimizde bizi terketmişti. Çok aradık, seslendik...yok.

     Çok ağladı kızım arkasından, çok endişelendik hep beraber. Ertesi sabah bahçeye yemeğini suyunu koydu kızım, bir de not yapıştırdı:'Fiyonk İçin'. Sanırım başka kediler yedi yemeği, içti suyu. Hergün koymaya devam ediyor bizimki. Gözü yolda, gelir mi, döner mi soruları hiç bitmiyor. Özledik seni Fiyonk...kimbilir belki dönersin yuvana...