Mutfak dolabını her açtığında çırpma kabını görünce aklına gelir her seferinde ve 'anneciğim kek apalım' der miniğim. Genelde başka zaman derim ama sık sıkta bu nedenle kek pişer evimizde :)
Yine malzemeleri topladık masanın üzerine, küçük hanımda oturdu başına 'umuta at, un at'(yumurta) diye konuşur benimle, ıh hııı diye ince ama çigi filmden kopmuş gelmiş gibi efektlerde çıkarır kibar kızım :) Ses tonuna bayılıyorum kızımın :))) (bizim sülale kadınlarının sesleri hep kalın(okşan tarzı) olduğundan :))))
Başlar karıştırmaya ve çırpma telini kontrol eder sık sık ve masayada damlatır bunu yaparken. Hemen 'olamaaaz' der 'döküdü anne siil' silerim ve bu çırpma işlemi bitene kadar devam eder 3-4 defa :) Üstelik artık eskisi kadar etrafıda batırmıyor, büyüdüya hanım, dikkat ediyor kendince :)))
En son beraberce tepsiye dökeriz karışımı ve son kez fırına koyulmuş kek dolu tepsiyi görmek ister, kucağıma alıp gösteririm ve kendisi kapatır kapağı, gelip gidip sorar 'anne kek piştimi?' diye. Nasıl bu kadar heyecanlanıyor, çocuk olmak dedikleri bu mu? Ne güzel şey çocuk olmak, kuzum benim sevinç çığlıkları atıyor kek pişince ve yine beklemesi gerektiğinde kekin soğuması için, maşallah diyorum sabrediyor büyükler gibi....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder